20

Martha woonde in een appartement boven een wasserette in een groene buitenwijk van Huddersfield, in de buurt van het ziekenhuis. Nadat ze haar opleiding had afgerond, was ze op zichzelf gaan wonen, wat ze heel fijn had gevonden, maar nu zou ze graag iemand om zich heen hebben met wie ze haar zorgen kon delen. Iemand die tegen haar zei dat ze zich niet zulke rare dingen in haar hoofd moest halen, of iemand die naast haar zat terwijl ze met de politie en ziekenhuizen belde. Het was nu vrijdag en nog steeds had Jeremy niets van zich laten horen. Vandaag was de laatste repetitie. Vanavond – of vanmiddag al, als het aan de spelers lag – zou iedereen naar huis gaan. Maandag zou de tour beginnen.

Nog nooit hadden ze een serie voorstellingen gedaan waarmee Jeremy zich niet had bemoeid. Hij was altijd aanwezig bij de laatste doorloop om nog wat aanwijzingen te geven. Zelfs de acteurs hadden wat van zijn afwezigheid gezegd, zoals Liz, een vrouw van middelbare leeftijd die tot de vaste kern behoorde. Ze had zich aan Interact verbonden vanwege de gezelligheid en om wat extra geld te hebben. Haar kinderen waren al het huis uit en blijkbaar ergerde ze zich vreselijk aan haar man. Martha vond dat Liz door het werk jeugdiger en levendiger was geworden. Liz stond al met een paar vragen klaar.

‘Waar kan hij in godsnaam naartoe zijn gegaan, lieverd? We krijgen allemaal toch wel betaald, hè?’

Geld was ook zoiets. Jeremy had een paar honderd pond aan kasgeld in het kantoortje liggen, maar als daar de diesel voor het busje plus de onkosten voor de acteurs tijdens de tour vanaf moesten, was je daar snel doorheen.

Martha nam de trein van Huddersfield naar Denby Dale. Ze had wel een auto, maar die gebruikte ze liever niet om op haar werk te komen, omdat ze dan de kans liep in een file terecht te komen. De trein reed door een bebost dal. Op het kleine station hingen bakken met bontgekleurde planten. Liz stond al bij de molen te wachten en liep met Martha mee naar het kantoor.

‘Is er iets wat je ons misschien niet hebt verteld, schat? Jeremy is er toch niet vandoor gegaan? Dat zou niet de eerste keer zijn.’

‘Wat bedoel je?’

‘Als ik het goed heb begrepen, heeft hij ongeveer tot zijn vijfentwintigste een voorbeeldig leven geleid. Getrouwd, een kind. Tot hij er op een gegeven moment vandoor ging om zijn geluk in het theater te beproeven. Zonder een woord te zeggen. Hij kwam terecht bij een amateurgezelschap en is toen blijkbaar helemaal door het toneel gegrepen. Ik heb altijd al gezegd dat die amateurgezelschappen linke soep zijn.’

‘Wanneer was dat?’ Het was Martha al opgevallen dat er in Jeremy’s huis geen spoor van een vrouw of kind te vinden was, zelfs geen familiefoto. Misschien had hij daar geen geld voor? Maar je had toch altijd wel een foto van je eigen kind? Die verdomde acteurs ook altijd, dacht Martha. Dit heeft Liz natuurlijk weer uit haar duim gezogen. Het waren stuk voor stuk leugenachtige types, die alles altijd enorm dramatisch wisten te brengen.

‘O, eeuwen geleden,’ zei Liz luchtig. Het was duidelijk dat ze er niet het fijne van wist. ‘Tegenwoordig merk je er niets meer van. Hij ziet ze nooit meer. Zelfs zijn eigen kind niet. Die zal ondertussen wel volwassen zijn. Wie weet is Jeremy al opa. Daar moet je eigenlijk toch niet aan denken.’

‘Hij heeft het daar nog nooit met mij over gehad.’

‘Daar praat hij met niemand over, tenzij hij stomdronken is, want dan moet hij het hele verhaal kwijt. Of in elk geval voor een groot deel. En zelfs dan denk ik dat hij niet het achterste van zijn tong laat zien.’ Liz leunde tegen de deur. ‘Dus wat denk je? Is de stress hem te veel geworden? Is hij er weer vandoor om elders een nieuw leven te beginnen?’

‘Natuurlijk niet. Hij woont in een koophuis. Dat laat je niet zomaar achter. Bovendien zou hij nooit vertrekken zonder al zijn spullen mee te nemen.’

‘Het zou me niets verbazen als er een torenhoge hypotheek op het huis zit,’ zei Liz.

‘Onzin.’ Maar Martha voelde zich niet zo zelfverzekerd als ze klonk. Ze had de boekhouding ingezien en wist wat scholen ervoor over hadden om met de leerlingen naar een voorstelling te kunnen, zodat de onderwijsinspecteur ook weer tevreden was, maar de spelers, de zaaltjes en het busje kostten allemaal geld. ‘Dit is een winstgevend bedrijf. En Jeremy is dol op geld. Ik weet zeker dat hij op een gegeven moment wel weer zal opduiken.’

Later die middag, toen iedereen vertrokken was, ging Martha in het kantoortje zitten. De hele dag had ze vragen van de spelers afgewimpeld en hun zelfs de indruk gegeven dat ze contact met Jeremy had gehad, dat hij bezig was voorstellingen aan de man te brengen en dat hij begin volgende week terug zou zijn met plannen voor een nieuw project. Ze had gemerkt dat Liz haar niet geloofde, maar toch had Liz haar mond gehouden en de anderen hadden zich zand in de ogen laten strooien.

Maar nu kon ze de schijn niet langer ophouden. Ze pakte de telefoon – waar alleen voor het werk mee gebeld mocht worden, had Jeremy altijd gezegd, maar waar bleef die stommerd nou? – en belde Kate, haar beste vriendin.

‘Zullen we ergens wat gaan drinken? Niet te laat, anders is het overal zo druk. Meteen na het werk?’

Kate liep stage als journalist bij The Huddersfield Examiner en was dol op geruchten. Iemand anders zou misschien niet zo geïnteresseerd zijn in de verdwijning van een acteur van middelbare leeftijd, maar Kate wist zeker dat haar vriendin haar een luisterend oor zou bieden. Het zou fijn zijn om alles van zich af te praten. Bovendien was het vrijdagavond.

‘Heb je de kranten van vandaag al gezien?’ Kates ambities reikten verder dan een regionaal dagblad in West Yorkshire. Elke dag nam ze trouw de landelijke kwaliteitskranten door.

‘Nee.’ Daar heb ik geen tijd voor gehad, dacht Martha. Ze vond zichzelf ineens vreselijk zielig. Steeds maar weer dat stomme bedrijf runnen.

‘Ergens in het noorden is een lijk gevonden, waarvan de identiteit nog niet vaststaat. “Onder verdachte omstandigheden overleden.” Vermoord, bedoelen ze dan. Er staat een tekening van het slachtoffer bij. Hij lijkt wel wat op die baas van jou.’ Ze zei het giechelend, alsof ze wilde zeggen: dat is nou ook toevallig, zonder te geloven dat het inderdaad om Jeremy ging. Martha kon geen woord uitbrengen en had moeite met ademhalen.

Kate merkte blijkbaar dat er iets aan de hand was. ‘Martha, wat is er?’

‘Mijn baas Jeremy. Ik denk dat hij is verdwenen.’

‘Mijn god! Blijf waar je bent. Ik kom er meteen aan.’ Martha wist dat Kate niet naar haar toe kwam om haar te steunen, maar omdat ze een verhaal rook en erbovenop wilde zitten, voordat iemand anders ermee aan de haal ging.